[ Pobierz całość w formacie PDF ]
NIGDY SIĘ NIE PODDAWAJ!
Artykuł ten chciałbym skierować do tych, którzy są zmęczeni złem, które dotyka ich w tym
świecie, lub cierpią z powodu przykrych przeżyć, których doznali lub doznają.
Brak poczucia własnej wartości
Może przytłaczają Cię Twoje niepowodzenia życiowe. Może Twoja przeszłość, w której
wielokrotnie byłeś źle potraktowany i nie liczono się z Twoją godnością, sprawia, że brakuje Ci
poczucia własnej wartości. Nieraz wydaje Ci się, że już stoisz bardziej pewnie i masz dla siebie
większy szacunek. Gdy jednak przychodzą złe dni, brakuje Ci cierpliwości, a nawet miłosierdzia
dla samego siebie. Doświadczenie przykrych przeżyć powoduje u Ciebie lęk przed życiem.
Myślę, że kryje się za tym głód szacunku, akceptacji i miłości.
Możesz mieć uzasadnioną nadzieję, że za sprawą Boga stopniowo nabierzesz większej odporności i
siły. Wierzę w to, że Pan uleczy Twoje zranione, samotne serce. Ty tylko zechciej z wiarą
powierzyć Mu swe życie (Ps 34:19,20). Pamiętaj też o bardzo ważnej sprawie - unikaj
porównywania się z innymi ludźmi.
"Każdy zaś niech bada własne postępowanie, a wtedy będzie
miał uzasadnienie chluby wyłącznie w sobie samym, a nie w porównaniu z drugim. Albowiem
każdy własny ciężar poniesie" (Gal 6:4, 5)
. Apostoł Paweł przyrównał Kościół do ciała i napisał:
"Tymczasem Bóg umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak chciał. A jeśliby wszystkie były
jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? A tak członków jest wiele, ale ciało jedno. Nie może więc
oko powiedzieć ręce: Nie potrzebuję ciebie; albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Wprost
przeciwnie: Te członki ciała, które zdają się być słabszymi, są potrzebniejsze" (1Kor 12:20-22)
.
Każdy z nas jest potrzebny, również Ty.
Zmęczenie złem doświadczanym w świecie
Niektórzy z nas obserwując wzrost bezprawia, odczuwając silną presję w swym życiu, zastanawiają
się, jak Bóg może to tolerować. Muszę się Wam przyznać, że niejednokrotnie przechodziłem przez
trudne doświadczenia. Jednakże nigdy nie zwątpiłem w dobroć Ojca w niebie. Bardzo przemawiały
do mnie - nadal są dla mnie ważne - słowa z Księgi Joba 34:10-15:
"Bóg nie ma nic wspólnego z
bezprawiem, Wszechmocny z nieprawością. Owszem, odpłaca On człowiekowi według uczynków i
sprawia, że powodzi mu się według jego postępowania. Bo to jest pewne, że Bóg nie popełnia
bezprawia i Najwyższy nie łamie prawa. (�) Gdyby wziął z powrotem do siebie swojego ducha i
ściągnął w siebie swoje tchnienie, to by od razu zginęło wszelkie ciało i człowiek wróciłby do
prochu"
. Warto przeczytać cały ten rozdział.
Wiecie, w największym nawet przygnębieniu towarzyszyła mi świadomość, że Wiekuisty nie ma
nic wspólnego ze złem, z potworną wręcz niedoskonałością naszego świata.
Kiedyś w gazecie znalazłem ciekawy tytuł filmu: "Wszyscy przeciw wszystkim, a Bóg przeciw
wszystkim". Uważam, że prawda jest inna: "Wszyscy przeciw wszystkim, a Bóg ponad tym
wszystkim". Oczywiście "ponad" w tym sensie, że nie pochwala zła, które ma miejsce, g
dyż czytamy:
"Twoje oczy są zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło, nie możesz spoglądać na
bezprawie" (Ha 1:13a)
. Bóg z wiadomych sobie względów dopuszcza zło, a czasem wykorzystuje
je ku dobremu (1Moj 50:20). Nie gniewajmy się na ludzi bezbożnych i nie zazdrośćmy im (Ps 37:1-
8; 73:1-3, 18-20, 26-28). Niektórzy z nas mogą być tak zmęczeni trudami tego życia, że występuje
u nich kolejny problem, który chciałbym poruszyć.
Utrata chęci do życia i do służby dla Pana
Bardzo wymowne są słowa z Księgi Joba 35:6-8:
"Jeżeli zgrzeszysz, co Mu przez to zrobisz, a
jeżeli jest wiele twoich występków, co Mu zaszkodzisz? Jeżeli jesteś sprawiedliwy, co Mu dajesz?
Albo co otrzymuje On z twoich rąk? Twoja bezbożność dotknie tylko człowieka takiego jak ty, a
twoja sprawiedliwość pomoże tylko takiemu samemu synowi człowieka"
. Zatem dalsze życie i
służenie Najwyższemu nie jest łaską z naszej strony, lecz leży w naszym najlepiej pojętym interesie
i wywiera wpływ na naszych bliźnich.
"Albowiem nikt z nas dla siebie nie żyje i nikt dla siebie nie umiera; bo jeśli żyjemy, dla Pana
żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy; przeto czy żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy.
Na to bowiem Chrystus umarł i ożył, aby i nad umarłymi i nad żywymi panować" (Rz 14:7-9)
Czy masz tę świadomość, że żyjesz dla Chrystusa? A może ciągle żyjesz dla siebie i Twoje
zniechęcenie do życia jest niezgodą Twego "ja" na cierpienie? Czy jednak liczysz się z tym, że
trwając w takim stanie możesz zasmucić Twego Zbawiciela swą niewiarą? Czy uciekanie od
problemów jest oznaką odwagi i dorosłości, czy też świadczy o tchórzostwie i niedojrzałości?
Pamiętajmy o tym, kto jest naszym Panem i zapierajmy się siebie. Przyjmijmy praktyczną radę -
jeśli jesteśmy przemęczeni, zadbajmy o odpowiedni wypoczynek i zregenerowanie naszych sił
duchowych. Jezus powiedział obciążonym apostołom:
"Wy sami idźcie na osobność, na miejsce
ustronne i odpocznijcie nieco. Albowiem tych, co przychodzili i odchodzili, było wielu, tak iż nie
mieli nawet czasu, żeby się posilić" (Mar 6:31).
W Księdze Izajasza 43:7 Jahwe mówi, że stworzył nas ku swojej chwale. Zadziwiające, ale nawet
nasze zbawienie ma na celu chwałę Boga:
"abyśmy się przyczyniali do uwielbienia chwały Jego"
(Ef 1:12)
. "Odkupienie własności Bożej", to jest nas, ludzi, ma się odbyć "ku uwielbieniu chwały
Jego" (Ef 1:14). Ufam, że Bóg pomoże Ci pokonać trudności, jeśli zastosujesz się do Jego
zalecenia:
"Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego, a wszystko inne
będzie wam dodane" (Mat 6:33)
. To Ty masz służyć Bogu, a nie Bóg Tobie. Jeśli postawisz Go na
pierwszym miejscu, to On zaspokoi Twe potrzeby. Dlatego serdecznie Cię proszę, odwróć swój
wzrok od siebie i swych ułomności, a spójrz na Twego Pana:
"Spójrzcie na Niego, a zajaśniejecie i
oblicza wasze nie okryją się wstydem! Ten biedak wołał, a Pan wysłuchał i wybawił go z
wszystkich ucisków jego" (Ps 34:6,7)
. Pokora to uniżoność umysłu, która pozwoli Ci uświadomić
sobie Twą znikomość wobec Wszechpotężnego Boga i całkowitą zależność od Niego. Wspaniałe
obietnice Boże są udziałem tych, którzy zrozumieli, że sami siebie nie zbawią, i dlatego oddali swe
życie Panu Jezusowi jako Zbawicielowi i Panu.
Próby wiary
Prawdziwa wiara zaczyna się wtedy, gdy są wszelkie powody, by zwątpić. O Abrahamie czytamy:
"Abraham wbrew nadziei, żywiąc nadzieję, uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów zgodnie z
tym, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje. I nie zachwiał się w wierze, choć widział
obumarłe ciało swoje, mając około stu lat, oraz obumarłe łono Sary; i nie zwątpił z niedowiarstwa
w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwalę Bogu, mając zupełną pewność, że cokolwiek
On obiecał, ma moc i uczynić. A nie napisano tego, że mu poczytano tylko ze względu na niego, ale
ze względu na nas, którym ma to być poczytane i którzy wierzymy w tego, który wzbudził Jezusa,
Pana naszego, z martwych, który został wydany za grzechy nasze i wzbudzony z martwych dla
usprawiedliwienia naszego"
(Rzym. 4:18-25). Wszystko, co widział Abraham nie skłaniało do
wiary w spełnienie się obietnicy Bożej, lecz on całym sercem zaufał Bogu. Podobnie w naszej
sytuacji może być wiele niewiadomych i pewna obawa o przyszłość, ale kluczem do szczęścia jest
położenie zupełnej ufności w Bogu i Jego łasce. W 1Piotra 1:13 znajdujemy zachętę:
"Dlatego
okiełzajcie umysły wasze i trzeźwymi będąc, połóżcie całkowicie nadzieję waszą w łasce, która
wam jest dana w objawieniu się Jezusa Chrystusa".
Zakończenie
Wobec tego nigdy się nie poddawajmy.
"Opadłe ręce i omdlałe kolana znowu wyprostujcie,
i prostujcie ścieżki dla nóg swoich, aby to, co chrome, nie zboczyło, ale raczej uzdrowione zostało"
(He 12:12,13)
.
Zatem wstańmy i dalej działajmy. Nabierzmy otuchy i odwagi. Pamiętajmy też, że potrzebujemy
towarzystwa ludzi wierzących, budującej chrześcijańskiej społeczności (Ps 119:63; Dz 28:15).
Dlatego nie opuszczajmy wspólnych zgromadzeń.
Oprócz niedzielnych nabożeństw starajmy się uczestniczyć w grupach domowych.
Utrzymujmy też przyjacielskie stosunki z braćmi i siostrami na gruncie prywatnym.
Zapraszajmy ich do siebie i korzystajmy z zaproszeń, które kierują do nas nasi współwyznawcy.
Zostawiam Was z fragmentem Psalmu 94:17-19:
"Gdyby Pan nie był mi pomocą, dawno leżałbym w krainie milczenia. Gdy pomyślałem: Chwieje
się noga moja - łaska Twoja, Panie, wsparła mnie. Pociechy Twoje rozweselają duszę moją w
licznych utrapieniach serca mego".
Psalmista miał wiele utrapień i ciężkich przejść, ale Bóg był Jego niezawodną podporą.
My też niezachwianie polegajmy na Stwórcy, a On bezpiecznie nas poprowadzi przez to życie
do wiecznej chwały w Chrystusie.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]