[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Odmowa
pomocyAntygonie – argumenty Ismeny
„Baczyć to trzeba, że my przecie słabe,
Do walk z mężczyzną niezdolne niewiasty;
Że nam ulegać silniejszemu należy,
Tych słuchać, nawet i sroższych rozkazów.”
(prologos)
Decyzja Antygony – argumenty
„Ja ci nie każę niczego, ni choćbyś
Pomóc mi chciała, wdzięczne by mi było,
Lecz stój przy twojej myśli, a ja brata
Pogrzebią sama, potem zginę z chlubą.
Niechaj się z bratam z mym kochanym w śmierci
Po świętej zbrodni. A dłużej mi zmarłym
Miłą być trzeba niż ziemi mieszkańcom,
Bo tam zostanę na wieki; tymczasem
Ty tu znieważaj święte prawa bogów.”
(prologos)
„Nie jak niewolnik, lecz jak brat on zginął.”
– (podczas rozmowy z Kreonem, epejsodion II)
„Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.”
(epejsodion II)
Argumenty Kreona
„Jeśli chcesz kochać, kochaj ich w hadesie.
U mnie nie będzie przewodzić kobieta.”
(epejsodion II)
„Tak więc wypada strzec prawa i władzy
I nie ulegać niewiast samowoli.
Jeżeli upaść, to z ręki paść męskiej,
Bo hańba doznać od niewiasty klęski.”
(epejsodion III)
O śmierci i
szczęściu„Bądź zdrowa, żyjesz – a moja już dusza
W krainie śmierci... zmarłym
świadczyćmoże.”
(epejsodionII)
„Grobie, ty moja łożnico miłości,
Mieszkaniewieczne, ciemnico sklepiona!”
(epejsodion IV)
„Anim ja zmarła, ani też przy życiu;
Śmierć już mnie trzyma w swym mroźnym spowiciu.”
(epejsodion IV)
„Szczęśliwy, kogo w życiu klęski nie dosięgły!
Bo skoro bóg potrząśnie domowymi węgły,
Z jednego gromu cały szereg nieci,
Po ojcach godzi i w dzieci.”
(stasimon II)
O miłości, nieszczęściu, szaleństwie i o przeznaczeniu
„Miłości, któż się wyrwie z twych obieży!
Miłości, która runiesz na ofiary,
W gładkich dziew licach, gdy rozniecisz czary.
Kroczysz po morzu i wśród
chatpasterzy,
Ni bóg nie ujdzie przed twoim nawałem,
Ani śmiertelny. Kim władasz, wre szałem.”
(stasimon III)
„O władco, w ludziach zgnębionych nieszczęściem
Umysł się chwieje pod ciosów obuchem.”
(epejsodion II)
„Z dziewcząt się teraz jednej zwichnął rozum,
Druga od młodu wciąż była szalona.”
(epejsodion II)
„Mienią dobrymi ci nieprawe czyny,
Którym bóg zmieszał rozumy!
Nikt się na ziemi nie ustrzeże winy.”
(stasimon II)
„O ile klęską największą nierozum”
(epejsodion V)
„Tak już od wieków w Labdakidów
domy,Po dawnych gromach nowe godzą gromy;
Bóle minionych pokoleń
Nie niosą ulg i wyzwoleń.
I ledwie słońce promienie rozpostrze,
Ponad ostatnią odnogą rodzeństwa,
A już bóstw krwawych podcina ją ostrze,
Obłędu i szału przekleństwa.”
(stasimon II)
„O, ja nieszczęsny! O, biada mi, biada!
W toń nieszczęść sunę spienioną.”
(eksodos)
„Nieszczęściem dowiódł, ze wśród ludzi tłumu
Największe klęski płyną z nierozumu.”
(eksodos)
„Przejrzałem biedny: jakiś bóg złowrogi
Zwalił na głowę mą brzemię
Na szału popchnął mnie drogi’
Szczęście mi zdeptał, wbił w ziemię
O biada! Do zguby
Wiodą śmiertelnych rachuby.”
(eksodos)
„Klątwą brzemienna dziś do was podążę,
Dziewiczość niosąc wam serca.
O
drogibracie, złowrogie twe śluby
Były początkiem pogromu i zguby;
Tyś - choć zmarły – mój morderca.” (epejsodion IV)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]